دل نوشته۲
به نام خدایی که
جهان جلوه ای از
جمال قدرت اوست
دوستان سلام
چه حس غریبی دوستی با آنان که خدا آنها را دوست دارد .دوستی با کسانی دلهای بندگان عاشق جایگاه عشق به آنان است .آنانکه پرنده دل را در آسمان آبی عرفان به پرواز در آورده اند و خدایی شده اند .
آنانکه چهره هاشان از نور خدا تجلی یافته وقلبهاشان تنها به عش او می تپد واکنون که هزاران سال از نبود آنها می گذرد باز می بینی که زنده اند و اگر می بینی ،فاصله ای میان من وتو با آنهاست .بیا تا فاصله ها را کم کنیم .نگو که آنها در اوج اند و ما را توان رسیدن به آنها نیست .
که جرعه ای از دریای کرامت آنان نوشیدن مارا بس است که خداوند فرموده است:
((لا یکّلف الله نفساً الاّ وسعها ))
